wszechstronny uczony polski, parający się astronomią, matematyką i fizyką. Profesor krakowskiej Szkoły Głównej Koronnej (1781-1803), doprowadził do otwarcia w 1791 r. Obserwatorium Astronomicznego (uroczyste otwarcie nastąpiło w 1792 r.).
W latach 1807-1815 rektor Uniwersytetu Wileńskiego, w latach 1807-1825 dyrektor obserwatorium tej uczelni. Jako astronom prowadził liczne, aczkolwiek standardowe obserwacje, spośród których warto wymienić obserwacje nowo odkrytych planetoid: Ceres, Pallada i Westa.
Jako matematyk zasłużył się przede wszystkim propagowaniem najnowszych osiągnięć matematyki europejskiej, m.in. zainicjował pierwsze w Polsce studia nad rachunkiem prawdopodobieństwa.
Autor stojących na wysokim poziomie podręczników: "Rachunku algebraicznego teoria" (1783), "Trygonometria kulista analitycznie wyłożona" (1817), "Geografia, czyli opisanie matematyczne i fizyczne ziemi" (1804) oraz rozprawy "O Koperniku" (1802)